حاج خانوم

آقا از شوما چه پنهون که حاج خانومچه بهمراه خاهر خانومو سرکار خانوم دیزاینر و مامیشون در یکی از خیابونا بالا شهر کرج در حال دور دور بودن که یوهو چششون به یه جنبشِ کاملن سبز رنگ افتاد. یه سری ماشین که همگی روبانِ سبز بسته بودنو فلاشرا روشن داشتن آروم میرفتن، خب نیس حاج خانومچه هم ماشالا به جونش که کم نیاورده بود که! یه روبانه سبزم دور گردنه آنتنه جنابه ماشینش انداخته بود و به اصرار خانومه دیزاینتر به این جنبش پیوست و این شد که همگی یک قدم در راهِ این جنبش گذاشتن..
پی نوشت: میگن آدم راضی نباشه یه چیزی میشه! اما به مولا من هرگز راضی به مریضیش نبودم! حاجی رو میگم! از لحظه یی که رسیدن، سر درد بدی گرفته (البته حاج خانومچه هزار بار گفته بود وختی مینوشی، قل نکش! اما کو گوشه شنوا خاهر!؟) اینه که کار به جاهای باریک میکشه و حاجی سر از بیمارستانو سرمو این صوبتا در میاره که خدا رو شکر الان حالش خوبه اما اینه دیگه خاهر که از قدیم گفتن "هرکی با آزی در افتاد! وَر افتاد!"
پی نوشت بعدی: آقا در راستای همون جنبشه که گفتم اینو ببینین اگه پایه بودین بیاین با ما! تازشم به بعضیا جاش خیلی نزدیکه ها (نیشتو ببند!)
دوباره یه پی نوشته دیگه: حاجی کاش میدونستی چقد هوس کردم میرفتیم دوباره اینجا.. اینو یادته؟ اینو چی؟ چقد یوهویی دلم خاس..